Na een maand te hebben rond getoert met en bij familie in Californië, moest Julia steeds van mensen horen hoe lang ze wel niet was geworden. En dat ze ws wel zo lang als haar moeder zou worden. Nou dacht Julia dat gaat dus even niet gebeuren, daar hebben ze tegenwoordig wat voor. Dus na aandringen van Julia een afspraak gemaakt in het ziekenhuis bij de kinderarts. Daar werd, nadat geconstateerd was dat Julia tussen de 1.75m en 1.85m zal worden, gevraagd of ze helemaal gezond was. Ik antwoordde dat ik dacht dat ze misschien bloedarmoede heeft, dus werd er in het lab bloedgeprikt. Dit was op een vrijdag en 'savonds werden we al gebeld dat het HB goed was, maar dat alle andere bloedwaarden (bloedplaatjes 33 ipv tussen de 150 & 300, rode en witte bloedlichaampjes)veel te laag waren. En dat ze ook al contact met UMCG gehad hadden. Schrikken dus, want wat hield dit in??? Maandag weer prikken om te checken of het wel om haar bloed ging. Uitslag bleef hetzelfde :-(, helaas. Toen de woensdag weer en de vrijdag weer. Arme Julia ze leek wel een verslaafde, want ze kunnen niet allemaal even goed prikken helaas. Dus priktrauma geboren. En ze zal nog veel geprikt worden de rest van haar leventje. We hebben het een paar maanden "aangekeken" in het AZ Sneek, ze dachten misschien is het nog een staartje vd ziekte van Pfeiffer. Ik had er geen goed gevoel over en vroeg of we naar UMCG mochten voor een bot- en beenmergpunctie, die uitsluitsel kon geven. In mijn beleving zag ik Julia afglijden en dus was het tijd voor aktie > moedergevoel.
dinsdag 1 oktober 2013
SEPTEMBER 2012
Na een maand te hebben rond getoert met en bij familie in Californië, moest Julia steeds van mensen horen hoe lang ze wel niet was geworden. En dat ze ws wel zo lang als haar moeder zou worden. Nou dacht Julia dat gaat dus even niet gebeuren, daar hebben ze tegenwoordig wat voor. Dus na aandringen van Julia een afspraak gemaakt in het ziekenhuis bij de kinderarts. Daar werd, nadat geconstateerd was dat Julia tussen de 1.75m en 1.85m zal worden, gevraagd of ze helemaal gezond was. Ik antwoordde dat ik dacht dat ze misschien bloedarmoede heeft, dus werd er in het lab bloedgeprikt. Dit was op een vrijdag en 'savonds werden we al gebeld dat het HB goed was, maar dat alle andere bloedwaarden (bloedplaatjes 33 ipv tussen de 150 & 300, rode en witte bloedlichaampjes)veel te laag waren. En dat ze ook al contact met UMCG gehad hadden. Schrikken dus, want wat hield dit in??? Maandag weer prikken om te checken of het wel om haar bloed ging. Uitslag bleef hetzelfde :-(, helaas. Toen de woensdag weer en de vrijdag weer. Arme Julia ze leek wel een verslaafde, want ze kunnen niet allemaal even goed prikken helaas. Dus priktrauma geboren. En ze zal nog veel geprikt worden de rest van haar leventje. We hebben het een paar maanden "aangekeken" in het AZ Sneek, ze dachten misschien is het nog een staartje vd ziekte van Pfeiffer. Ik had er geen goed gevoel over en vroeg of we naar UMCG mochten voor een bot- en beenmergpunctie, die uitsluitsel kon geven. In mijn beleving zag ik Julia afglijden en dus was het tijd voor aktie > moedergevoel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten